Мастацтва падмены фактаў. Паглядзіце, як новая метадычка ідэолагаў малюе ілюзію «мірнай і дружнай Беларусі»

17 снежня 2024 у 1734411780
Аляксандр Дамейка / «Зеркало»

Ідэолагам у снежні паставілі новую задачу - пераканаць беларусаў у тым, што тыя жывуць у «краіне міру і згоды». Для гэтага Адміністрацыя Лукашэнкі падрыхтавала чарговую метадычку. Зрэшты, ужо само яе існаванне лепш за ўсё абвяргае яе галоўны тэзіс: людзей, якія жывуць у па-сапраўднаму мірнай і згуртаванай краіне, звычайна не трэба пераконваць у гэтым - яны і самі гэта цудоўна бачаць. Сумневы ў навакольным свеце і згодзе з'яўляюцца толькі ў тым выпадку, калі людзям іх сапраўды не хапае. І тады, каб падправіць гэтую нязручную для ўладаў рэальнасць, на сцэну і выходзяць ідэолагі з метадычкамі. Паводле іх будуць рыхтавацца сюжэты на тэлебачанні, чытацца лекцыі для работнікаў дзяржсектара, чыноўнікаў і студэнтаў. З дапамогай якіх прыёмаў гэтым разам «чальцы інфармацыйна-прапагандысцкіх групаў» спрабуюць даказаць, што чорнае - гэта белае? Разбіраемся.

Маніпуляцыя з гімнамі

Тон усёй метадычцы задае ўжо яе ўступная частка, заснаваная на непрыхаванай маніпуляцыі. Пераконваць у тым, што «Беларусь - краіна міру і згоды», пачынаюць з цытавання першага радка дзяржаўнага гімна, перакладзенага на рускую мову: «Мы, беларусы, мирные люди…»

На самай справе ў гімнах розных краін можа быць напісана што заўгодна - але гэта не значыць, што яны адлюстроўваюць аб'ектыўную рэальнасць у любы ўзяты гістарычны момант. Гімн СССР у 1991 годзе пачынаўся са словаў «Союз нерушимый республик свободных», што зусім не перашкодзіла яму разваліцца.

Акрамя таго, аўтары сцвярджаюць, што гэты радок, прыдуманы ў 2002 годзе, адлюстроўвае «душу, культурны і ментальны код нашага народа». Калі б на гэтым ідэолагі Акадэміі кіравання спыніліся, можна было б прыняць гэты тэзіс без усялякіх пытанняў.

Але тут жа для падмацавання аргументу ў тэксце з'яўляюцца нападкі на Польшчу, «ваяўнічасць» якой прапагандысты вырашылі супрацьпаставіць беларускай міралюбнасці:

«Для сравнения напомним первый куплет гимна Республики Польша: «Еще Польша не погибла, если мы живы. Все, что отнято вражьей силой, саблею вернем» (апошняе словазлучэнне вылучанае аўтарамі метадычкі. - Заўв. рэд.).

Звярніце ўвагу, «культурны і ментальны» код беларусаў складальнікі знайшлі ў першым радку іх гімна, а нейкую процілеглую рысу палякаў - аж у канцы першага куплета гімна Польшчы. У выніку прапагандысты выдаюць за «культурныя коды» адвольна ўзятыя зручныя ім месцы твораў. Што і зразумела, бо ў другім куплеце афіцыйнага беларускага гімна адлюстраваная акурат гатоўнасць грамадзян са зброяй у руках абараняць суверэнітэт і тэрытарыяльную цэласнасць сваёй краіны:

Разам з братамі мужна вякамі

Мы баранілі родны парог,

У бітвах за волю, бітвах за долю

Свой здабывалі сцяг перамог!

Без такой маніпуляцыі супрацьпаставіць «мірных» беларусаў «ваяўнічым» палякам проста не атрымаецца.

Уяўны плюралізм

Аўтары метадычкі шчодра закрасілі яе выказваннямі Аляксандра Лукашэнкі, якія без усялякіх доказаў прапануецца лічыць ісцінай у апошняй інстанцыі. Адзначым, што ў перадвыбарчы год палітык сапраўды часам даволі аб'ектыўна ацэньвае вынікі свайго 30-гадовага кіравання - мы пісалі пра гэта асобны тэкст.

Аднак выказванні, выбраныя ідэолагамі, як правіла, вельмі далёкія ад рэальнасці. Вось цытата са свежай прамовы Лукашэнкі ад 2 лістапада 2024 года, у якой палітык расказвае пра наяўны ў Беларусі плюралізм меркаванняў і ідэй. Яна, відаць, мае падкрэсліць згоду ў грамадстве:

«Мы ўсе розныя. Часам абсалютна розныя. Але мы - адзіны беларускі народ. Па праве зямлі, на якой разам жывём цяпер і на якой будуць жыць нашыя дзеці. І для гэтага мы зробім усё».

Але на практыцы беларусы цудоўна ведаюць, што рэжым Лукашэнкі працягвае выціскаць з нашай краіны людзей, якія не згодныя мірыцца з узурпацыяй улады і беззаконнем. Улады робяць усё, каб такіх грамадзян у краіне не засталося - ці каб яны хаця б ніяк не выказвалі сваёй нязгоды. Паводле некаторых ацэнак, з Беларусі з пачатку палітычнага крызісу 2020 года з'ехала 500−600 тысяч чалавек, то-бок каля 6−7% насельніцтва.

Міф пра этнаканфесійны мір

Далей аўтары метадычкі сцвярджаюць, быццам «нялёгкая гісторыя беларускай зямлі назаўжды запраграмавала народы, якія насяляюць яе, выключна на мірнае суіснаванне». І таму тут «беларусы, рускія, габрэі, палякі, татары і прадстаўнікі многіх іншых нацыянальнасцяў заўсёды жылі ў міры і згодзе».

Але, па-першае, у рэальнай гісторыі суіснаванне людзей розных нацыянальнасцяў на беларускіх землях, на жаль, не заўсёды было бясхмарным. У часы Расійскай імперыі ў нашай краіне адбываліся страшныя габрэйскія пагромы з чалавечымі ахвярамі - напрыклад, У Гомелі ў 1903 годзе і ў Оршы ў 1905-м.

Па-другое, проста цяпер у краіне як праўладныя актывісты, так і самі ўлады актыўна займаюцца распальваннем міжнацыянальнай варожасці. Так, паланафобія займае прыкметнае месца ў светапоглядзе і выказваннях даносчыцы Вольгі Бондаравай, а ўлады мэтаскіравана знішчаюць месцы пахавання польскіх салдат у Беларусі.

Далей аўтары метадычкі заяўляюць, што ў сучаснай Беларусі «абраза нацыянальнай годнасці пераследуецца паводле закона». Асабліва цынічным гэтае сцверджанне выглядае на фоне дзеянняў сілавікоў, што беспакарана здзекуюцца з гістарычнай сімволікі, якую велізарная колькасць грамадзян краіны лічыць нацыянальнымі сімваламі беларусаў. Ды і само надуманае і заснаванае на гістарычных фальсіфікацыях абвяшчэнне бел-чырвона-белага сцяга «нацысцкай сімволікай» можна злічыць абразай нацыянальнай годнасці вельмі многіх беларусаў.

Асобна згадаем і «міжканфесійны мір», які, як сцвярджаюць ідэолагі, не проста пануе ў Беларусі, але і ёсць «адным з прыярытэтаў дзяржаўнай палітыкі». Беларусы сапраўды ў асноўным вельмі памяркоўна і з разуменнем ставяцца да людзей іншых рэлігій. Але ў дзяржаўнай палітыкі, як выявілася ў апошнія гады, прыярытэты зусім іншыя.

Беспраблемнае існаванне канфесій у нашай краіне пастаўленае ў непасрэдную залежнасць ад лаяльнасці іх кліру і саміх вернікаў рэжыму Лукашэнкі. І калі ў такой лаяльнасці ўзнікаюць сумневы, улада не саромеецца абрынаць на «праблемныя» рэлігійныя арганізацыі свой рэпрэсіўны апарат. Больш за два гады каталіцкія вернікі не маюць магчымасці праводзіць набажэнствы ў Чырвоным касцёле Святых Сымона і Алены на плошчы Незалежнасці ў Мінску. Прычынай нібыта стаў пажар, што адбыўся 26 верасня 2022 года. Але рашэнню закрыць касцёл папярэднічалі падзеі жніўня 2020 года, калі ў ім схаваліся пратэстоўцы, а сілавікі перакрылі ўваходы і выхады з храма. Гэтыя іх дзеянні рэзка раскрытыкаваў тагачасны кіраўнік Рымска-каталіцкай царквы ў Беларусі Тадэвуш Кандрусевіч, якому пасля гэтага не дазволілі вярнуцца ў Беларусь. У 2024 годзе заблакавалі і каталіцкі партал, што пісаў пра закрыццё касцёла і арышты святароў.

Пад пагрозай і пратэстанты. У лютым 2021 года ўлады «выселілі» з храма прыхаджан царквы «Новае жыццё» ў Мінску. Афіцыйна гэта звязалі з намерам пабудаваць на яе месцы школу. Але ігумен храма лічыў, што будынак забралі праз выступленне вернікаў супраць гвалту пасля выбараў 2020 года. Пазней гэтая здагадка пацвердзілася. Будынак абшчыны пачалі зносіць толькі праз два з паловай гады. Тлумачачы знос пратэстанцкай царквы, улады сцвярджалі, што мікрараёну Сухарава вельмі патрэбная новая школа, бо старыя перапоўненыя. Але нават у 2024 годзе яе будаўніцтва так і не пачалося. Больш за тое, старшыня Камітэта па адукацыі Мінгарвыканкама Андрэй Стрыгельскі заявіў, што ў Сухараве «найбліжэйшым часам будаваць новую школу не плануецца. Тыя ўстановы, якія там функцыянуюць, на сёння спраўляюцца з навучаннем дзяцей». То-бок ніякай тэрміновай неабходнасці ў знясенні царквы «Новае жыццё» ў пачатку 2021 года ва ўладаў сапраўды не было.

Усе гэтыя факты ніяк не ўкладваюцца ў міф пра этнаканфесійны мір, які апісваюць ідэолагі.

«У нас у краіне пра людзей мяркуюць па чалавечых якасцях, а не па нацыянальнай прыналежнасці ці рэлігійных перакананнях», - пішуць аўтары снежаньскай метадычкі. Выглядае вельмі непераканаўча на фоне таго, як і сам Лукашэнка, і дзяржаўная прапаганда адкрыта і не саромеючыся выкарыстоўваюць антысеміцкія выказванні і штампы - напрыклад, прыпісваючы людзям габрэйскай нацыянальнасці схільнасць да здзяйснення карупцыйных злачынстваў.

Ніякай агрэсіі ад суагрэсара

Яшчэ адзін аргумент з новай метадычкі быў слушным усяго тры гады таму. Прапагандысты пішуць, што Беларусь - «гэта краіна, з тэрыторыі якой і ад народа якой ніколі не ішлі агрэсія, гвалт ці варожасць». Калі не надта заглыбляцца ў Сярэднявечча, з гэтым тэзісам можна было б пагадзіцца. Сапраўды, беларусы і іх продкі некалькі апошніх стагоддзяў звычайна не стваралі праблем сваім суседзям.

Так было - але, на жаль, толькі да лютага 2022 года, калі з тэрыторыі нашай краіны расійскія войскі ўварваліся на тэрыторыю Украіны. Што, паводле нормаў міжнароднага права, ёсць суўдзелам у акце агрэсіі.

Нагадаем таксама, што, зрабіўшы Беларусь саўдзельніцай агрэсіі супраць суседняй краіны, Лукашэнка тым самым пусціў вайну і ў нашую краіну. Асабліва блізка з ёю за апошнія тры гады «пазнаёміліся» жыхары Палесся. Вельмі складана верыць у «мір і згоду» ў Беларусі, сочачы са свайго дома за ракетамі, якія ляцяць у бок Украіны, чуючы выбух пасля падзення ў тваім горадзе расійскага беспілотніка з дзясяткамі кілаграмаў выбухоўкі на борце ці трапіўшы пад колы расійскага бронетранспарцёра. Мы таксама закраналі гэтую тэму ў асобным тэксце.

Выбары без выбару, згода без згоды і вайна замест міру

У пошуках прыкметаў грамадскай згоды ў Беларусі складальнікі метадычкі выкарысталі ў гэтай якасці афіцыйныя вынікі рэферэндуму 27 лютага 2022 года. Паводле ідэолагаў, тады «пераважная большасць беларусаў (82,86%) аддала свае галасы за абноўленую мадэль дзяржаўнага развіцця».

Насамрэч жа беларусам на тым рэферэндуме прапанавалі паўдзельнічаць у тыповай «уяўнай дылеме», то-бок далі на «выбар» два варыянты, якія на практыцы амаль нічым не адрозніваюцца адзін ад аднаго. І пры гэтым проста не далі магчымасці выбіраць сярод па-сапраўднаму альтэрнатыўных варыянтаў будучыні краіны - напрыклад, падтрымаць парламенцкую рэспубліку ці стварэнне дзейснай сістэмы стрымак і процівагаў паміж рознымі галінамі ўлады. За што ні галасуй, ні новы, ні стары варыянт Канстытуцыі ніяк не маглі паўплываць на тое, што ўладу ў краіне працягне кантраляваць рэжым Лукашэнкі.

Што і пацвердзілі далейшыя падзеі: прайшло амаль тры гады з прыняцця «абноўленай мадэлі дзяржаўнага развіцця» (як пішуць прапагандысты), але рэальны грамадска-палітычны лад краіны не змяніўся ніяк.

Цікава, што нават ва ўмовах цалкам разгромленай на той момант грамадзянскай супольнасці і распачатага за тры дні да гэтага ўварвання ва Украіну многія беларусы наважыліся скарыстацца рэферэндумам для дэманстрацыі сваёй нязгоды з рэжымам. У чэргах да выбарчых участкаў многія дэманстравалі сваю антываенную пазіцыю - напрыклад, скандавалі міралюбівы лозунг «Не вайне!» ці выходзілі з плакатамі. А для здушэння гэтай нязгоды ўладам давялося задзейнічаць свой рэпрэсіўны апарат.

Апісваючы гэтыя падзеі, аўтары метадычкі прывялі яшчэ адну цытату ад Лукашэнкі: у сакавіку 2022 года, падпісваючы рашэнне па выніках гэтага «народнага волевыяўлення», ён цынічна заўважыў, што беларускі народ «заўсёды рабіў выбар на карысць міру, стварэння і ўмацавання асноваў нашай дзяржаўнасці». Нагадаем, што да канца асноўнага дня рэферэндуму сілавікі «краіны міру і згоды» затрымалі больш за 420 чалавек, якія сапраўды зрабілі выбар на карысць міру і выступілі супраць вайны.

Нарэшце, у якасці доказу міралюбнасці беларускіх уладаў аўтары метадычкі прыводзяць аргумент, што дэлегацыя Беларусі ў ААН рэгулярна прапаноўвала прыняць рэзалюцыю пра забарону распрацоўкі і вытворчасці новых відаў зброі масавага знішчэння. Гэта сапраўды выдатная ініцыятыва, якую можна толькі вітаць. Вось толькі рэальныя крокі беларускай улады зусім іншыя. Дзякуючы ім на тэрыторыі Беларусі з'явілася расійская зброя масавага знішчэння, што зрабіла нашую краіну мішэнню для ракет з ядзернымі боегалоўкамі. І, нібыта гэтага было мала, Лукашэнка і дзяржпрапаганда цяпер палохаюць Еўропу перспектывамі размяшчэння ў Беларусі расійскага ракетнага комплексу «Арэшнік».

Разгром = актывізацыя

Аўтары метадычкі паведамляюць пра сапраўды фантастычныя падзеі: «За апошнія гады мы назіраем прыкметны рост аўтарытэту партый, актывізацыю грамадскіх аб'яднанняў, узмацненне ролі простых грамадзян у жыцці краіны».

Насамрэч жа ў Беларусі пасля 2020 года ліквідавалі абсалютна ўсе палітычныя партыі, акрамя чатырох праўладных. Адна з іх, «Белая Русь», непасрэдна абслугоўвае інтарэсы ўладаў, а ўплыў астатніх трох прыкладна адпавядае ўплыву аналагічных дэкаратыўных партый у КНДР, якія існуюць побач з кіроўнай Працоўнай партыяй Карэі. Для імітацыі шматпартыйнай сістэмы ў Беларусі наяўнасці ЛДПБ, КПБ і РППС цалкам дастаткова. Але для нейкага рэальнага ўплыву на палітычныя працэсы ў краіне - вядома, не.

Падобная сітуацыя склалася і з беларускай грамадзянскай супольнасцю. Унутры Беларусі пасля 2020 года яна была практычна цалкам разбураная. Але ўлады і прапаганда спрабуюць падтрымліваць ілюзію таго, што грамадзянская супольнасць не толькі свабодна існуе, але і цудоўна сябе адчувае. Для гэтага ім давялося падмяніць сапраўднае значэнне гэтага словазлучэння. Цяпер ва ўяўленні ўладаў грамадзянская супольнасць - гэта праўладныя псеўдаграмадскія структуры накшталт БРСМ, Беларускага саюза жанчын ці Беларускага Чырвонага Крыжа, якія арыентуюцца не на патрэбы людзей, а на «дыялог з уладай» і «інтарэсы дзяржавы».

Што да «ролі простых грамадзян у жыцці краіны», гэта нейкая абстрактная сутнасць, якую незразумела ў чым вымяраць і як ацэньваць. Але калі аўтары метадычкі мелі на ўвазе палітычнае жыццё краіны, то заявы пра ўзмацненне ролі грамадзян у ёй выглядаюць зусім непераканаўча пасля маштабных фальсіфікацый вынікаў прэзідэнцкіх выбараў 2020 года. Як просты грамадзянін наогул можа паўплываць на палітыку сваёй дзяржавы, калі яго голас могуць бесцырымонна і беспакарана скрасці або праігнараваць?

Што прапагандысты выдаюць за гасціннасць?

Адзін з самых дзіўных раздзелаў метадычкі называецца «Гасцінная Беларусь». Ідэолагі ўзяліся даказваць наяўнасць беларускай гасціннасці, каб выкарыстоўваць яе з прапагандысцкімі мэтамі. Прычым зноў з дапамогай маніпуляцый і падтасовак.

Напрыклад, каб паказаць, наколькі гасцінная Беларусь, аўтары метадычкі прывялі ў прыклад Welcoming Countries Rank 2024 - дадатковы рэйтынг адкрытасці візавай палітыкі, які складаюць аўтары вядомага індэкса «сілы пашпартоў».

Сапраўды, як і пішуць прапагандысты, Беларусь у ім займае 54-е месца як краіна, што больш-менш свабодна пускае на сваю тэрыторыю грамадзян 91 дзяржавы. І апярэджвае па гэтым паказчыку Вялікабрытанію, Канаду, Аўстралію і ЗША. 54-е месца з амаль 200 дзяржаваў свету сапраўды выглядае нядрэнна. У чым жа падвох?

Іх два. Па-першае, аўтары рэйтынгу адкрытасці візавай палітыкі размяшчаюць на адным месцы ўсе краіны, якія набіраюць аднолькавую колькасць балаў - то-бок якія пускаюць да сябе грамадзян аднолькавай колькасці краін без візаў або з візамі, што атрымліваюць па прыбыцці. Таму першае месца ў рэйтынгу дзеляць адразу 22 дзяржавы. У цэлым жа вышэй за Беларусь у спісе 140 дзяржаваў - то-бок сапраўднае месца Беларусі ў ім - 141-е сярод 198 краін, а не 54-е, як пішуць прапагандысты. Пры гэтым вышэй за нашую краіну ў ім амаль усе нашыя суседзі: Латвія, Літва, Польшча і Расія.

Па-другое, сам па сабе, у адрыве ад астатніх прыкметаў, рэйтынг адкрытасці візавай палітыкі наогул нічога не кажа пра гасціннасць асобнай краіны. Некаторыя дзяржавы могуць быць настолькі прывабнымі для турыстаў і мігрантаў, што іх улады вымушаныя абмяжоўваць паток падарожнікаў жорсткімі візавымі абмежаваннямі. Да іх акурат і адносяцца выбраныя прапагандыстамі прыклады - Вялікабрытанія, Канада, Аўстралія і ЗША.

У той жа час ёсць краіны, непапулярныя ў падарожнікаў, і іх улады, не маючы іншых козыраў, спрабуюць прывабіць тых хаця б празрыстай мяжой. Таму сярод 22 дзяржаваў, якія дзеляць першае месца ў рэйтынгу адкрытасці візавай палітыкі, ёсць не толькі добра вядомыя Мальдывы, Каба-Вердэ ці Кенія, але і дзяржавы, якія можна парэкамендаваць для паездак толькі аматарам экстрэмальнага турызму, накшталт Бурундзі, Дэмакратычнай Рэспублікі Конга і Паўднёвага Судана.

Значна аб'ектыўней гасціннасць краіны адлюстроўвае іншы крытэр, на які спасылаюцца аўтары метадычкі. А менавіта - колькасць замежных турыстаў, якія прыязджаюць у нашую краіну. Але тут ідэолагі таксама не змаглі абысціся без маніпуляцый. Яны адзначылі, што ў 2023 годзе ў Беларусь «у складзе арганізаваных турыстычных групаў» прыехала ў 3,8 разу больш замежнікаў, чым у 2000-м. Што значыць гэтая лічба для слухача? Якія высновы ён мусіць зрабіць? Што беларусы ў 2000 годзе былі амаль у чатыры разы менш гасціннымі, чым цяпер? А чаму для параўнання абраны 2000 год, а не, напрыклад, 1950-ы?

Каб ацаніць сапраўдную прывабнасць Беларусі для турыстаў, можна было б зрабіць значна прасцей: параўнаць, колькі замежнікаў прыязджае ў Беларусь і ў іншыя краіны. Тым больш што гэтая інфармацыя ёсць у вольным доступе на сайце Сусветнай турысцкай арганізацыі. Зразумець, чаму ідэолагі гэтага не зрабілі, вельмі проста. У 2022 годзе Беларусь наведала 1,49 млн замежных турыстаў, у той час як Літву - 2,4 млн (у 1,6 разу больш), Польшчу - 19 млн (у 13 разоў больш) і нават Украіну, якая адбівае расійскае ўварванне - 2,17 млн (у 1,5 разу больш).

Дарэчы, менавіта з Украінай звязаны яшчэ адзін вельмі крывадушны «доказ» гасціннасці, які прыдумалі аўтары метадычкі. Ідэолагі рэжыму, які зрабіў Беларусь суўдзельніцай ваеннай агрэсіі супраць паўднёвай суседкі, не пасаромеліся заявіць, што «на нашай гасціннай зямлі знайшлі свой дом сотні тысяч украінцаў».

Для абгрунтавання гэтай фантастычнай лічбы яны прывялі звесткі Дзяржпамежкамітэта пра тое, што ў Беларусь з 24 лютага 2022 года рознымі шляхамі прыбыло больш за 270 тысяч украінцаў. Вось толькі нават сам ДПК не сцвярджае, што ўсе гэтыя людзі засталіся жыць у нашай краіне. Як вядома, многія з іх пазней выправіліся ў ЕС ці Расію, вярнуліся дадому, некаторыя праз Беларусь і Расію едуць на акупаваныя тэрыторыі, іншыя, наадварот, выязджаюць з акупацыі ў рэгіёны, падкантрольныя Украіне.

Нагадаем, што статыстыка ААН на кастрычнік 2024 года фіксуе ў Беларусі толькі 45,8 тысячы ўкраінскіх уцекачоў. Безумоўна, прыняцце нават такой іх колькасці - гэта добра. Але ці можа гэта трактавацца як прыкмета нейкай асаблівай гасціннасці? Дапусцім, што так. Але як у такім выпадку ахарактарызаваць гасціннасць значна меншых Літвы (91,2 тысячы ўкраінскіх бежанцаў) і Латвіі (61,5 тысячы) ці тым больш Польшчы (1,9 млн)? Ці значыць гэта, што палякі ў 55 разоў больш гасцінныя за беларусаў?

Дарэчы, у раздзеле пра гасціннасць беларусаў ідэолагі вырашылі кінуць камень акурат у агарод Польшчы. Адтуль, маўляў, прыходзяць «трывожныя весткі»: эмігранты з Беларусі нібыта ўсё часцей сутыкаюцца з агрэсіяй ад палякаў, а «тэма здзекаў, булінгу беларускіх дзяцей» у польскіх школах нібыта «некалькі месяцаў не знікае з парадку дня».

Насамрэч ад булінгу і агрэсіі не застрахаваныя людзі ў любой, нават роднай краіне, не кажучы ўжо пра эмігрантаў, але ў беларусаў у Польшчы такія выпадкі адзінкавыя (і тыя амаль заўсёды трапляюць у СМІ) - а туды пераехалі сотні тысяч нашых суайчыннікаў. Ідэолагі ж выкарыстоўваюць найпрасцейшую маніпуляцыю, выдаючы асобныя выпадкі за цэльную карціну.

Яркая ілюстрацыя - згадка пра згвалтаванне і гібель у Варшаве беларускі Лізы. Безумоўна, гэтая трагедыя не ўпрыгожвае польскае грамадства - і гэта выдатна разумеюць самі палякі. У маршы, арганізаваным на знак пратэсту пасля згвалтавання беларускі, удзельнічалі і прадстаўніцы польскіх грамадскіх арганізацый. Нацыянальнасць дзяўчыны не мела ніякага дачынення да таго, што здарылася, але аўтары метадычкі ўпарта спрабуюць выдаць гэта за міжнацыянальны канфлікт.

«А цяпер дазвольце пытанне: ці можаце вы нешта такое ўявіць у Беларусі? Сама думка гучыць абсурдна. Да нас прыязджаюць дзясяткі тысяч маладых людзей ад Кітая і Венесуэлы да Азербайджана і Камеруна і адчуваюць сябе не проста ў бяспецы, а як дома», - запэўніваюць ідэолагі.

На справе за 2023 год, толькі паводле афіцыйных звестак, у нашай краіне 794 жанчыны сутыкнуліся з пагрозамі забойствам ці іншымі пашкоджаннямі, 72 - са згвалтаваннямі, 285 - з іншымі гвалтоўнымі дзеяннямі сэксуальнага характару. Сярод ахвяраў згвалтаванняў 54 былі дзяўчынкамі да 18 гадоў, а ў дачыненні да 381 дзіцяці былі ўчыненыя «гвалтоўныя дзеянні сэксуальнага характару». Аднак у Беларусі, у адрозненне ад Польшчы, адсутнічаюць свабодныя СМІ, куды маглі б звярнуцца ахвяры гвалту або іх блізкія і расказаць свае гісторыі. А ў дзяржвыданнях казаць пра такое не прынята, бо гэта знішчыць карцінку дабрабыту. У выніку такія выпадкі амаль заўсёды застаюцца невядомымі - вельмі зручны фон для аўтараў чарговай метадычкі.

Чытайце таксама